Dit zinnetje kwam ineens bij me op. Het is een zin uit een liedje waarin de één na de ander afvalt, jullie kennen het waarschijnlijk wel. Een liedje dat je zo gemakkelijk zingt, maar wanneer het werkelijkheid wordt ineens zo leuk niet meer is.
Kijk, dit zijn mijn opa en oma Visser. Het zijn de vader en moeder van mijn moeder en deze foto is genomen in 1925… 3 jaar voor haar geboorte…
This phrase came to me suddenly. It is a phrase from a song in which one after another fall off, you probably know it. A song you sing so easily, but when it becomes reality it is suddenly not so fun anymore.
Look, these are my grandparents Visser. They are the father and mother of my mother and this photo was taken in 1925 ... three years before her birth ...
In 1928 werd mijn moeder geboren als eerste van de zes kinderen die mijn opa en oma kregen. Na mijn moeder volgden nog 2 meisjes en 3 jongens… niet in die volgorde trouwens. Die jongens en meisjes groeiden op tot volwassen mannen en vrouwen en het ging heel lang goed totdat 2 jaar geleden na een ziekbed de eerste van de zes kwam te overlijden. Het was Jaap, de broer van mijn moeder.
In 1928 my mother was born as the first of six children my grandparents got. My mother was followed by two girls and three boys ... not in that order by the way. Those boys and girls grew up to grown men and women and it went very well until after an illness two years ago the first of the six died. It was Jaap, the brother of my mother.
Het was even wennen om voortaan met z’n vijfjes te zijn, maar omdat dit juist de broer was waar de rest niet zoveel contact mee had, viel het gemis nog wel mee.
It took some time to get used to being with five of them now, but because this was precisely the brother the others didn’t have much contact with, the loss was not that bad.
Toen kwam het jaar 2010… het jaar waarin mijn moeder op 13 september kwam te overlijden zoals jullie wel weten. Deze klap was voor de overgebleven broers en zussen veel groter. Omdat mijn moeder de oudste was, heeft ze vroeger bijvoorbeeld veel op haar broertjes en zusjes moeten passen en vooral haar jongste broer Ben had het dan ook moeilijk met het overlijden van zijn ‘grote’ zus.
Then came the year 2010 ... the year my mother passed away on September 13 as you know. This hit was for the remaining siblings much greater. Because my mother was the oldest, she used to look after her brothers and sisters a lot and especially her younger brother Ben faced problems with the death of his' big' sister.
In oktober 2010 sloeg het noodlot opnieuw toe… zus Tiny raakte betrokken bij een verkeersongeval en heeft dat helaas niet overleefd… Nog geen maand na het overlijden van 1 van de zussen, stonden de overgebleven broers en zus alweer naast een graf. Nu waren er nog maar 2 broers en 1 zus over.
In October 2010 tragedy hit again... Tiny, a sister of my mum, became involved in a traffic accident and has unfortunately not survived ... Less than a month after the death of one of the sisters, the surviving siblings were already beside a grave. Now there were only two brothers and one sister left.
Het werd november 2010 en de laatste zus, wiens gezondheid al niet zo best was, werd opgenomen in het ziekenhuis. Na verschillende onderzoeken kregen zij en de rest van de familie een paar dagen voor de kerst te horen dat het niet best was met Annie… longkanker. Er werd nog gedacht aan bestraling, maar nadat er 2 weken geleden een scan gemaakt was, kregen we het bericht dat bestraling niet meer zou helpen. Er zaten inmiddels ook al uitzaaiingen in haar buik dus er bleek niets meer aan te doen.
It was November 2010 and the last sister, whose health is already not so good, was hospitalized. After several trials she and the rest of the family were told a few days before Christmas it was not very good with Annie ... lung cancer. It was thought to irradiation, but after a scan two weeks ago, we got the message that radiation would not help. There were already metastases in the stomach so there was nothing more to do.
Vorige week donderdag kwam ze weer thuis. Ze kreeg 3 maal daags hulp en haar kleindochter kwam voorlopig bij haar wonen. Het werd 13 januari 2011, precies 4 maanden nadat mijn moeder is overleden. Ik kreeg ‘s avonds een telefoontje van de jongste broer Ben: tante Annie is helaas overleden…
Last Thursday she came home. She did get help 3 times a day and her granddaughter came to live with her temporarily. It was January 13 2011, exactly four months after my mother is deceased. I got a phone call from her younger brother Ben: Aunt Annie is unfortunately deceased this evening...
en toen waren er nog maar 2…
and there were only 2 left ...
Wat een raar idee dat de broers en zussen al die jaren hier op aarde rondgelopen hebben en dat er nu in 4 maanden tijd ineens 3 wegvallen!
What a strange idea that the brothers and sisters walked here on earth all those years and now in four months time suddenly 3 loss!
Het is weer geen leuk bericht dat ik hier neerschrijf, maar helaas kan ik er niets aan veranderen. Eigenlijk zat ik te twijfelen of ik het zou vermelden hier… een blog met steeds weer ellende wordt er ook niet leuker op hé? Jullie hoeven er ook echt niet op te reageren hoor, maar zo’n blog voelt toch meer als een dagboek inmiddels en dit deel van mijn leven hoort daar ook in. Ook wil ik dit doen voor tante Annie… net als mijn moeder en tante Tiny verdient zij ook deze aandacht van mij. Zo voelt het tenminste…
It is again not a nice message that I write down, but unfortunately I can not change anything. Actually, I was doubting whether I should mention it here ... a blog with constantly misery is no fun is it? You do not really have to respond at all, but this blog feels more like a diary now and this part of my life should be in there too. I also want to do this for Aunt Annie ... just like my mother and aunt Tiny she deserves this attention from me. At least that’s how I feel...