mijn moeder…

… heeft vorige week 2 scans moeten laten maken omdat de arts wilde weten of de chemo-kuren effect gehad hebben. Deze week kregen we de uitslag.

Omdat zij niet meer genezen kan worden van de darmkanker, was de chemo bedoelt om haar kwaliteit van leven zo goed mogelijk te laten blijven. Helaas lukte dat niet, want in plaats van beter voelde ze zich juist veel slechter tijdens de chemo. Ze lag alleen maar uitgeput op de bank… had nergens meer zin in en at ook nog maar heel weinig. Wanneer je je lichamelijk zo slecht voelt, werkt dat psychisch natuurlijk ook door en had ze het idee dat het alleen maar veel slechter ging.

Toch wezen de scans anders uit. We waren allebei denk ik wel zenuwachtig en ook wel bang dat de arts zou zeggen dat de tumor groter geworden is, maar dat bleek mee te vallen. Hoewel de kanker niet afgenomen is, is het ook niet verergerd… het is dus door de chemo stabiel gebleven. Ondanks dat, leek het de internist toch beter te stoppen met de chemo omdat het beoogde doel, verbetering van de kwaliteit van leven, niet werd gehaald. In plaats van chemo krijgt ze nu prednison wat haar zou moeten helpen zich weer een stuk fitter te voelen.

Toch vonden wij dit wel goed nieuws, want de kanker is niet toegenomen. Ze krijgt weliswaar nu geen chemo meer, maar tussen het moment van de eerste scan (eind maart) en de tweede scan (vorige week) zitten natuurlijk een heleboel weken. En lang niet alle weken daarvan heeft ze chemo gehad. Dus de weken dat ze géén chemo gehad heeft, is er ook niets gebeurd. Wie weet hoe langzaam het dus gaat bij mijn moeder. Op de leeftijd van 82 jaar gaat de celdeling sowieso veel langzamer dus wie weet?

Na het ziekenhuisbezoek zijn we dan ook lekker samen naar de bossen van de Lage Vuursche gereden en hebben we daar ergens op een terras koffie gedronken. Lekker met de geur van het bos in onze neus. Dat deed haar ook goed want ze was al tijden de deur niet uit geweest.

Na 1 dag prednison voelt ze zich ineens een heel stuk beter (waarschijnlijk heeft dit ook te maken met het feit dat ze nu weet dat ze lichamelijk niet zieker geworden is, alleen zwakker door de chemo). Ze begint weer beter te eten en hopelijk komt ze weer wat aan en zal de duizeligheid verdwijnen. Dan kunnen we lekker weer wat vaker leuke dingen doen! We zullen wel zien hoe het verder gaat… zolang het goed gaat moeten we maar proberen er niet teveel aan te denken en de dag te plukken!

Zo, dit was een lange post… maar ik wilde dit toch graag even vertellen.

Deze roos is speciaal voor jou mam…

fijne dag allemaal!