verdriet

Aan alle mensen die zo lief gereageerd hebben op mijn berichtje over de ziekte van mijn moeder.

Vandaag is ze geopereerd en om kwart voor 10 vanochtend werd ik gebeld door de chirurg. Hij vertelde me dat hij de tumor niet verwijderd heeft, omdat hij na het openen van de buikwand ontdekte dat er heel erg veel uitzaaiingen zijn in de buikwand. Ze kunnen dit niet meer weghalen.

Een aantal dagen geleden waren we zo blij dat er helemaal geen uitzaaiingen ontdekt waren op de MRI scan, en nu dit. Ik ben er kapot van. Ik heb het haar zelf verteld vanmiddag en ze reageerde zoals ik verwacht had... rustig en nuchter. Mijn moeder zegt altijd 'eens komt mijn tijd'. Misschien had ze toch wel rekening gehouden met dit bericht.

Wat ik heel erg vond, was dat er toch 1 traan over haar wang rolde toen ze zag hoe moeilijk ik het ermee had. Ik probeer sterk te zijn voor haar, maar het is zo moeilijk.

Ze gaan misschien nog een milde vorm van chemo aanbieden, om het proces zoveel mogelijk te vertragen. Het spijt me dat ik hier deze ellende allemaal neerschrijf, maar ik moet het even kwijt. Ik kan niets anders dan huilen op dit moment want ik kan haar gewoon niet missen.

Op dit moment heb ik even geen zin om foto’s te plaatsen hier op het blog, hopelijk hebben jullie daar begrip voor. Ik moet dit eerst zien te verwerken. Misschien kan ik het morgen opbrengen de kaart af te maken waar ik aan begonnen was gisteren en dan zal ik die hier plaatsen.

Hopelijk blijven jullie mij volgen, ondanks dit alles.

liefs, jolanda